چه تعداد از هنرمندان کشور ما، هنر خود را برای مردم و برای دردها و معضلاتشان خرج کرده اند؟
چند روز پیش آهنگی از مهدی یراحی خواننده خوب کشورمان شنیدم. آهنگی با عنوان "خاک" که در مورد دردهای شهر اهواز است. کم آبی، گرد و غبار و این مسائل.
دارم از سرزمین داغ دیده ام
از این خاک پر از پرواز میگم
هنوزم زیر بارون گلوله ست
دارم از غربت اهواز میگم
هوا هر روز بدتر آب کمتر تمام کار مردم انتظاره...
کار او هنجار شکنی نیست اما بس که کم شنیده ایم نظیر این آهنگ را، خاص به نظر می رسد. این روزها شعر، ترانه و آهنگ های عاشقانه است که حرف اول را می زند، متأسفانه آن هم از نوع سیاهش مملو از خشم، خیانت، دورویی و جدایی. یکی نیست بگوید: بابا مگه مجبوری؟! آن وقت جوان و نوجوان ما هم از ظهری که بیدار می شود تا بامدادی که در میان اشک و آه خوابش ببرد، هندز فری را از گوشش بیرون نمی آورد مدام در میان یک مشت دروغ یا حرف های بی سر وته یا بدتر از همه کلماتی مستهجن لایق "شرّ" نه شعر بسر می برد.
به ذهنم رسید تعداد هنرمندان کشور ما که محبوبیت زیادی هم در بین مردم و حتی مسئولان دارند چند تاست؟ چه تعداد از آنان هنر خود را برای مردم و برای دردها و معضلاتشان خرج کرده اند؟ و نهراسیده اند که آنچه می گویند به کسی بر بخورد و آینده کاریشان را با مشکلی مواجه کند؟ این ها به کنار، چه تعداد از هنرمندان ما اصلاً به این مردم که من باشم و تو، توجه دارند؟
از حوالی عصر مشروطه بود که دغدغه ای به صورت جدی و خاص دامن گیر ادیبان و روشنفکران ایرانی شد؛ دغدغه و تفکری با عنوان تعهد(که متأثر از ورود فلسفه های جدید خصوصاً اگزیستانسیالیسم به ایران بود). شاعر و نویسنده به دنبال خلق اثر متعهد برآمد. موسیقی دان و خواننده استعداد خود را به خدمت تعهد درآورد. روشنفکران هر جا که می توانستند ورود کنند، تعهد خود در قبال جامعه و مردم را مدنظر قرار می دادند. همین ها بود که موجب آگاهی بخشی به مردم و نهایتاً ایجاد انقلابی بی نظیر شد.
در حال حاضر، کشور ما به چنان انقلابی نیاز ندارد اما قطعاً به نوعی دیگر از تغییرات در زمینه فرهنگ و اجتماع نیاز دارد. تغییری که باید به قول معروف از بالا شروع شود. البته نه اینکه هنرمند متعهد کم داشته باشیم، خوشبختانه افراد بزرگی از این جماعت هستند که قلبشان واقعاً برای مردم می تپد.
در مورد آهنگ خاک، مثل هر اثر دیگری ممکن است نقد و ایرادی وجود داشته باشد که مسأله ما در این مبحث نیست؛ آنچه اهمیت دارد این است که یراحی صدای مردم اهواز شده است. صدای شهری که به آن وابستگی و دلبستگی دارد که همین هم قابل تقدیر است. البته از این موارد هم بسیار وجود داشته و دارد و شنیدن این آهنگ تنها یک بهانه بود.
گفتن این حرف جسارت می خواهد، شدید یا ضعیف تلنگری است برای کسانی که سال ها این شهر و چنین شهرهایی گاوصندوق سرمایه ارزی و عِرضی شان بوده است. شهری که مدت هاست روی خوش آسایش را ندیده است و به قول خواننده این هوا چه فرقی داره با شیمیایی؟ دردناک است که خط مقدم آن سال ها امروز هم خط مقدم اِشکال هاست. واقعاً نمی شود و نباید کمی هم خرج این مردم شود؟ میزان اشتغال و رفاهی که شهرهای نفتی ایجاد می کنند با تمام کشور برابری می کند اما سهم ساکنین بومی آن ها چقدر است؟سفری به جنوب؛ آبادان، اهواز، بوشهر و ... بدجوری توی ذوق می زند.
مخلص کلام؛ درد بسیار است اما طبیب که بماند، اصلاً صدایی از کسی درنمی آید!
دانلود آهنگ خاک- یراحی
انتهای پیام