بعد از اینکه خدمت اجباری ـ سربازی ـ را تمام کرده بود، به سراغ حرفه ی قبلیش رفت، به تشخیص پدر، آهنگری شغل مردانه و پر منفعتی بود و ادامه دهنده ی مرام و مروت کاوه ی آهنگر، مردم هم برای رفع ورجوع خیلی ازنیازمندی هایشان به آهنگران و خدمات آنان نیازمند بودند، ساختن داس، نعل اسب والاغ، میخ نعل، بیل سه گوش، منقال، میخ طویله، انبر ذغال، قندشکن، تیشه وتبر، قیچی و دوکاردی پشم زنی، زنجیر و زلفی در و بیل گاو آهن و...از جمله صناعات و هنرهای آنان بود در کنار این دست سازه ها، خدمات مختلف از جمله تیز کردن ، چاقو، قیچی و اره دستی، کوتاه کردن ناخن اسب، قاطر و نعل زدن آنها، دسته کردن بیل وکلنگ وتیشه و نیز دندانه زدن داس های کهنه و کارکرده و...مجموع خدمات سود آوری بود که این حرفه را نزد مردم محترم ومعتبر می ساخت.

 اوستا حسین آهنگر هم با راهنمائی پدر ودرایت و دلسوزی استادکار ماهر، باتجربه و خوشنامش، برای خود استاد کار ورزیده ای شده بود، اما نداشتن سرمایه کافی ونیز رسم جوانمردی و مروت و حق شناسی نسبت به استادش مانع از این می شد که به فکر دایرکردن دکان آهنگری برای خودش باشد ...

سرانجام زمان آن رسیده بود که با اجازه و اشاره ی استادش و نیز مساعدت مالی او برای خود دکانی در کاروانسرای سردار دست و پا کند و به کار آهنگری مشغول شود.

وجود مشاغل وحرفه های متنوع مورد نیاز مردم از قبیل پالان دوزی، نمد مالی، رنگرزی، پنبه زنی و لحاف دوزی، خیاطی و رفو گریو... در کاروانسرای سردار، و نیز موقعیت ویژه آن که درکنار خیابان اصلی و مرکز بازار قرارداشت، به کسب و کار دکانداران آنجا رونق خاصی بخشیده بود.عموم مردم درروستا ها به کشاورزی و دامداری اشتغال داشتند و سکنه شهر نیز علاوه بردامداری و کشاورزی به حرفه های مختلف، نجاری، قنادی، بنائی،چاه کنی، کفاشی وچارق دوزی، مسگری، نمد مالی و قالیبافی و کسب وکار عطاری، بزازی، قصابی و دباغی ونوکری دولت و... اشتغال داشتند و برای تهیه و تعمیر یا تعویض ابزار و دست افزار های خود به آهنگران مراجعه می کردند  ...

اوستا حسین سخت درگیر کار پتک زنی و شکل و ورز دادن آهن تفتیده وگداخته ای بود که با انبر بلندی از کوره ی سوزان وآتشین بیرون آورده بود وبا یک دست با ضرباهنگ پتک هنه هن کنان بر خمیر گداخته ی آهن می کوبید و هر از گاهی آن را با انبر زیر و رو می کرد تا قبل ازسرد شدن به راحتی شکل و فرم بیل سه گوش به خود بگیرد ...

صدای نخراشیده ی روستائی تازه وارد هم مانع از پتک زنی استاد آهنگر نشد ... اوستا ...اوستا... الله قوت ، هی خنه خمیر سن ننم هوی (اوستا اوستا ... هی خونه خمیر ــ اصطلاح بجنوردی ــ با توام های )

استا حسین : هه آشنا، نمه ده؟ نمه ایشنگ با؟ کورنگ گئرمینگ الم بند ده ، بیر ایزنگه قس !طاقت ائد ، بو دمر اگه خونق اولسن تولنمیه ( استاد حسین : هی دوست چیه ؟ چی کارداری ؟ مگه کوری نمی بینی دستم بنده ، یک لحظه به خودت فشار بیار ! تحمل کن ،این آهن اگه سرد بشه تاب برنمی داره )

روستائی : منم آیره ایشم با ، گری یتشیم ، بو اوراق لره گتردم دیشلنگ !او وخته چن من گدئم بیراز قند و آونوات و تمه که آلئم ، قیتئم ( روستائی : من هم کار دیگه ای دارم باید یهش برسم ،این داس ها رو آوردم تا دندانه بزنی ، تا اون موقع من میرم یک کمی قند و آبنبات و تنباکو بخرم و برگردم ) .

استاد حسین : بوگین باشم شلوغ ده، اگه یتش دم که خا، اگه یتشمدم ظئردن سره یه قالر( استادحسین : امروز سرم شلوغه ،اگه رسیدم که خب ، اگه نرسیدم برای بعد از ظهر می مونه )

 روستائی : من بو سئزلرنن ایشم یوخده سن دن طمعم با ، ظئر دن سره ایستیم تئزنن گدئیم قه له یه ، بیر ایزنگه دار ائد ! و بو پوخیم دیشله !(روستائی : من با این حرفا کاری ندارم ، از تو توقع دارم،بعد از ظهر میخوام زودی برگردم روستا ، یک خودت رو تنگ کن و این ... رو هم دندون کن !)

استا آهنگر : اینده که بوجر اولده ! من یتشمیم ، دیشلرمم توت میه ، شو پوخییم به اوبیر قوشنه آهنگره دیشله سن ( حالا که اینطور شد !من نمی رسم ، دندونام هم نمی گیره ، اون ... رو هم بده به اون همسایه آهنگر دیگه دندون کنه !)

پایان

نویسنده :محمود رضا صدقی