به گزارش عصراترک، به همین دلیل پای صحبت حاج علی رستگار از قدیمی های امروز و از جوانان پر شور آن زمان نشستیم تا کمی از حال و هوای آن زمان و وضعیت مردم و معیشت و به اصطلاح گل و بلبلی که بدخواهان وکور دلان از آن زمان و رفاه مردم صحبت می کنند پرده بردارند و وضعیت واقعی آن زمان آبادی آشخانه را برایمان باز گو کنند.

علی رستگار گفت: انقلاب در شهر آشخانه مانند تمام نقاط ایران انقلاب به تمام معنا مردمی بود، مردم رسانه انقلاب بودند و علیرغم اینکه هیچ امکاناتی مانند اینترنت گوشی همراه و امثال اینها را نداشتند و لی به  شکل فردی سخنان امام را انتقال می‌دادند در شهرستان مانه و سملقان در سال ۱۳۵۷ صحبت های امام از طریق نوارها به راحتی ها بین تمام کسانی که دوستدار امام بود توزیع می شد  هر کسی که نوار به دستش می‌رسید، تکثیر می کرد به افراد دیگری می داد.

وی ادامه داد: اولین باری که عکس امام را دیدیم برای ما لذت بخش و شیرین بود، اما به دلیل رعب  و وحشتی که ساواک در بین مردم ایجاد کرده بود، مردم می‌دانستند اگر عکس امام را داشته باشند برایشان مشکل‌ساز می‌شود بنابراین آن را دست به دست می کردند.

 این مبارز انقلابی با بیان اینکه آن سالها دستگاه کپی وجود نداشت، اظهارکرد:  یکی از دوستانی که در دانش سرا تدریس می کرد با استفاده از برگه های استنسیل و قلم های خاصی سخنان امام را روی برگه می نوشتند و بعد توسط دستگاهی که با چوب درست کردند کار تکثیر را برگ به برگ انجام می دادند و توزیع به صورت شبانه انجام می شد.

وی تاکید کرد: امکانات کم بود ولی اراده در این قسمت خیلی زیاد بود و کار را به شکل زیبا و قشنگ انجام می دادند به طوری که این ندای امام  در قالب اطلاعیه به دست مردم می رسید.

وی گفت: اولین راهپیمایی در شهر آشخانه در آن زمان از مدرسه راهنمایی پسرانه آغاز شد که یک افسر وظیفه به نام شاه‌حسینی  مدیریت و راهنمایی می‌کرد‌،معلم ها و دانش آموزان در میدان امام خمینی جمع شدن و ساکت و آرام فقط قطع نامه خواندند.

رستگار با بیان اینکه انقلاب ما فراز و نشیب‌های بسیار زیادی داشته است، اظهارکرد:  مردم مسائل را ردیابی می‌کردند از هرجا که می توانستند  تلویزیون رادیو و غیره ، آن زمان در آشخانه شاید دوسه تا خانواده بیشتر تلویزیون نداشتند به دلیل اینکه برنامه‌ها فاسد بود دوم اینکه برقی نبود تامردم بخواهند خریداری کنند؛ اگه تعدادی هم داشتند از باطری وسیله نقلیه خود برای تامین برق مورد نیاز تلویزیون استفاده می‌کردند.

وی از سانسور شدید رسانه ها در آن زمان گفت : در اخباری که از تلویزیون پخش می شد، خبری از انقلاب  نبود و  تظاهرات مردم و کشتارها و راهپیمایی‌ها را اعلام نمی‌کردند اما اخبار انقلاب برق آسا به دست مردم می رسید و در جریان کامل انقلاب بودند و روز به روز نفرت  مردم از حکومت شاهنشاهی بیشتر می شد.

 این مبارز انقلابی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: یازدهم آذرماه سال ۵۷ دقیقا ۱٠روز قبل محرم ، پیامی بین مردم تمام روستاهای کوچیک وبزرگ پخش شد که باید حداکثر استفاده را عاشورای آن سال داشته باشن و باید ریشه های باقی مانده این خائنین دراین ماه محرم قطع شود چرا که ماه محرم، ماه شکست قدرت های یزیدی و دشمنان و شیاطینی است که در این مملکت سیطره کردند و اوامر آمریکا را اجرا می کنند .

وی ادامه داد: محرم آن سال مساجد مملو از جمعیت می شد، بچه ها سینه زنی می کردند ونوحه های انقلابی می خواندد و هرشب یک سخنران که معمولا از زندان سیاسی شاه آزاد شده بود برای مردم سخنرانی می کرد.

وی با بیان اینکه روحانی مسجد ما  آن سالها حجت الاسلام والمسلمین حاج آقا امانی بوده که با راهنمایی و ارشاد خودشان مردم را دعوت به انقلاب می‌کردند .

رستگار اضافه کرد: آن سال مردم شنیده بودند در روستای کشانک یک روحانی که از زندان شاه آزاد شده بود، سخنرانی می کند و مردم علاقمند شده بودند، سخنرانیش را گوش کنند اما وسایل نقلیه کم بود یکی از بچه ها یک وانت داشت عده ای با همان وانت به آنجا رفتند و بعد از گوش دادن به سخنرانیش از روحانی دعوت کردند که در روز عاشورا در امام زاده محمد دلاور سخنرانی کند که آن روحانی نیز قبول کرد و تاسوعا وعاشورای سال 57 بی سابقه و خاص بود.

این کارشناس مسائل سیاسی گفت: نوحه های آن زمان نیز بیشتر شبیه شعار بود و مضمون هایی از جمله "فرمود ابا عبدالله ، با دشمنان الله ، یا فتح با شهادت ، هیات منه ازله" را می خواندند.

وی تاکید کرد: اینکه امام در سخنرانیهایشان می فرمایند، ما هرچه داریم از محرم وعاشورا داریم، اشاره به همین موارد است و  واقعا انقلاب ما ثمرات انقلاب امام حسین و عاشورا است .

وی  تصریح کرد: یکی از چیز هایی که آن زمان بین مردم رواج داشت، مودت، همکاری و تعاون بود و با توجه به ناامنی ها، جوانان گروه گروه با چو ب و چماق در نقاط شهر به نگهبانی می پرداختند.

وی ادامه داد: هنگام سخنرانی شیخ امانی عده ای در مقابل منزل وی در انتهای بلوار شهید بهشتی، نگهبانی می دادند تا مشکلی برای وی پیش نیاید.

این فعال انقلابی با بیان اینکه آن زمان  کارکنان صنعت نفت ایران اعتصاب کرده بود و فراورده های نفتی کم بود و سوخت برای گرمایش و بخارها وجود نداشت بنابراین عده ای از مردم به وسیله گاری، نفت را به خانه ها می رساندند.

رستگار گفت: زمستان آن سال هوا گرم بود و مردم شعار می دادند" به کوری چشم شاه، زمستان هم بهاره".

وی با بیان اینکه حضور پر رنگ جوانان در انقلاب تاثیر گذار بود، تصریح کرد: هرجا کار به جوانان واگذار شده به خوبی انجام شده است .

وی ادامه داد: در 23 آذر 57  ، چماق دار ها در بجنورد  به خانه ایت الله مهمان نواز حمله کردند و اتش زدند وقتی انقلابیون آشخانه  شندید که فردی به نام شهید حسن آبادی در این عملیات به شهادت رسیده است، کوچه صدف را به اسم کوچه شهید حسن آبادی نام گذاری کردند.

رستگار با بیان اینکه جوانان شهر آشخانه پای کار بودند و آوازه  کار ها ی این جوانان به سلطنت طلبا رسیده بود، گفت: این افراد گفته بودند ماباید به آشخانه رفته و همانند بجنورد درسی به آنها بدهیم که این برای جوانان باغیرت آشخانه سخت بود و مسجد جامع شهر را به  محل شورا تبدیل کردند و عده ای از انقلابیون و جوانان جمع شدند و شوار تشکیل دادند و صحبت کردند وبعد نتیجه شد که ما در مقابل اینها مقاومت می کنیم .

این فعال انقلابی ادامه داد: این جوانان گفتند جواب چماق را با چماق می دهیم و  داس و چماق تهیه کردند، همچنین کلکتول مونوتف درست کردند ان زمان خیابان امام خیمینی فاصله های خونه ها6 متر بیشتر نبود

اونهای که در مسیر خونه داشنتد پشت خانه های خود را پر سنگ کنند و کوکتل مولوتف درست کردند و حتی آب داغ فراهم شد که بر سر چماق دارای سلطنت طلب بریزند و این اقدامات توسط نفوذی ها به گوش آنان رسید و گفته شد به آشخانه نیایید که تلفات زیادی خواهید داد.

وی ادامه داد: انقلابیون در سخنرانی شهید هاشمی نژاد بچه ها شرکت می کردند،  در بجنورد یک نمایشگاه عکس، نوار و کتاب  ایجاد شده بود و با همکاری شهدایی مثل محقر و آقای طالب زاده یک نمایشگاه را در طبقه بالای مسجد جامع ایجاد کردند و نوارها را توسط دانش آموزان توزیع می کردند.

انتهای پیام/صدیقی