به گزارش عصراترک، عید نوروز از آیین های باستانی و ملی ایرانیان است، جشنی که با چهارشنبه سوری آغاز و با سیزده به در به پایان می رسد. هر چند که دوسال است عید نوروز تحت تاثیر ویروس کرونا سمت و سوی دیگری به خود گرفته و تغییراتی در روال برگزاری آن به سبک همیشگی ایجاد شده است اما در روزهای پایانی سال با حضور در خیابان های شهر بوی عید به خوبی به مشام می رسد.

برخی از آداب عید نوروز در میان همه مردم ایران تقریبا یکسان است ولی نوروز در گذشته دارای آداب و رسوم زیادی بوده که امروز تنها برخی از آنها برجای مانده، عیدی دادن و عیدی بردن برای تازه عروس ها یکی از این رسومات است که هنوز هم در استان خراسان شمالی به چشم می خورد و در بین اقوام کرمانج و ترک به خوبی اجرا می شود، شاید تحت تاثیر ویروس کرونا این رسومات با تغییراتی همراه بوده است اما اصل آن به قوت خود باقی است.

 رسم به این صورت است که خانواده داماد اقلامی را متناسب با وسع مالی که دارند، برای عروس تهیه می کنند، یک کیسه برنج، روغن، چای، قند، شیرینی، گوشت قرمز یا گوشت مرغ اقلام ثابتی هستند که در عید نوروز برای عروس می برند و در کنار این ها هدایایی مخصوص عروس هم برده می شود که شامل کفش و لباس و در بعضی از موارد هم زیورآلات است.

اقوام خراسان شمالی دلیل بردن این اقلام را در این می دانند که از زمانی که دختری به عقد پسرشان در می آید تمام مخارج عروس بر عهده آن ها است و به همین دلیل در اغلب مناسبت ها و اعیاد این مواد را به عنوان خرج و مخارجی که عروسشان و پسرش در منزل پدر عروس دارند برده می شود.

چند روز مانده به ایام نوروز، مادر و خواهر و زن برادر، عمه و خاله، زن عمو و زندایی داماد هدایایی را که برای عروس آماده شده است را کادو می کنند و به خانه عروس می برند که در منزل عروس هم خانم های فامیل عروس حضور دارند، البته در گذشته خانم ها لباس های محلی را می پوشیدند و هدایا را بر سینی های بزرگ بر روی سر می گذاشتند و می بردند، که این روزها متاسفانه به دلیل وجود کرونا تمامی این مناسبت ها به چندین نفر خلاصه می شود و برخی از خانواده ها نیز تنها عروس و داماد برای خرید عیدی اقدام می کنند.

نکته قابل توجه این است که بعد از آوردن هدایا به منزل عروس،  خانواده عروس مواد غذایی که برایشان آورده شده است را به دو قسمت تقسیم می کنند و یک بخش آن را به همراه چند هدیه برای داماد، جایگزین هدایای عروس می کنند و بر می گردانند یا اینکه روز بعد به خانه داماد می برند.

در سال‌های اخیر، عیدی بردن بیشتر تبدیل به یک مساله تجمل گرا شده، نوعی رقابت جایش را به صمیمت داده است. هر چیزی که برای عروس گرفته می‌شود، باید جداگانه و با طراحی خاص بسته بندی شود، حتی میوه های تازه و خشک را نیز باید گل بزنند.

این تحفه ها باید به شکل بسیار ظریف و هنرمندانه بسته بندی شود، کاری که شاید خود خانواده ها نیز می توانند آن را انجام دهند؛ اما به دلیل رقابت با دیگر خانواده ها، باید کار را به مزون ها و مراکز مخصوص اینکار واگذار کنند.

تمام این هزینه ها، صرفا برای تحت تاثیر قرار دادن دیگران و  نشان دادن سلیقه و خوش ذوقی، خانواده داماد است و اینکه با این کارها اعلام کنند برای دختری که عروس شان می شود، اهمیت قائل هستند و همین قضایا باعث شده که اکثر جوانان پس از عروسی روزگار خوبی نداشته باشند و بیشتر شان که از خانواده های متوسط و یا فقیر هستند، بسیاری از خاطرات خوبشان درگیر این تجمل گرایی ها می شود.

همچنین بسیاری از خانواده ها و جوانان از فکر این وضعیت و گیر افتادن در قلاب تجملات چشم بر ازدواج جوانانشان می بندند و شاید یکی از دلایل بالارفتن سن ازدواج همین موارد باشد.

انتهای پیام/ رحمانی