یک کوله پشتی، یک جوان عاشق سفر و یک کشور پهناور پر از نقاط دیدنی و جذاب؛پر از مسیرهای نرفته و مکا‌ن‌های شگفت انگیز. برای سفر همین بهانه‌ها کافی است، بهانه هایی که برای یک جوان 24 ساله کرمانشاهی، سبک متفاوتی از زندگی را به ارمغان آورده‌است؛ زندگی‌ای که حالا 4 ماه و 22 روزو شبش در سفر گذشته است.
به گزارش عصر اترک، سفرهای ماجراجویانه، سفرهایی با کوله پشتی سبک و سفرهای بدون هزینه، مدت زیادی است که در جهان بین جوانان شیوع پیدا کرده و راههای متفاوتی برای انجام این نوع سفرها تجربه شده است یکی از این راهها ارزان سفر کردن است. ارزان سفر کردن با حذف هتل ۵ ستاره یا وسایل حمل و نقل گران و یا حذف خدمات جانبی. این نوع سفرها معمولا بدون برنامه ریزی انجام شده و گردشگران سعی می کنند تمام مسیر را «هیچ هایک» کنند یعنی هزینه حمل و نقل ندهند و از هر وسیله بین راهی که مسیرش با مسیر آنها یکی است استفاده کنند یا در مکان هایی اقامت کنند که نامش هاستل است چیزی شبیه به مسافرخانه های عمومی و یا میهمان اهالی بومی هر منطقه شوند.
یاسر رضایی راد جوان «هیچهایکر» کرمانشاهی که سفرهای زیادی با کوله پشتی و بدون وسیله نقلیه انجام داده است. دانشجوی مکانیک ماشین آلات کشاورزی بوده و ترم 5 انصراف داده است چرا که از رشته اش خوشش نیامده و کلا سیستم دانشگاهی کشور را دوست ندارد. 5 سال در تهران شاغل بوده و استارت سفرش را از استان تهران زده است و تا کنون به مازندران ، گیلان، قم، اصفهان ، شیراز، سمنان، بندرعباس قزوین، کرمانشاه و سنندج سفر کرده است، حالا 4 ماه 22 روز است که در سفر است.
او که در ادامه سفرش به بجنورد رسیده است به خبرنگار عصر اترک می گوید: هیچهایک کردن یک ابزار برای سفر است که از سال 1980 توسط هیپی های آمریکا باب شده است و در حقیقت سفر بدون هزینه است.
می گوید: بدون برنامه ریزی سفرهایش را انجام می دهد چرا که دنبال حس است و به این جمله نیچه که "عقل وسیله ضعیفی در برابر حس است" اعتقاد دارد بنابراین خیلی عقلانی به سفر نمی پردازد و از این روش زندگی کردن راضی است، می گوید در دنیا رسم است کسانی که به سبک "هیچ های" سفر می کنن انگشت شست خود را به سمت بالا می گیرند اما او کنار خیابان می ایستد و با تابلوهایی که در دست می گیرد از وسایل نقلیه عبوری می خواهد او را با خودشان همراه کنند. احتمال می دهد شاید سال دوم سفرش پرچم صلحی را بر روی کوله پشتیش آویزان کند.
می گوید: برایش مهم نیست به چه وسیله ای سفر کند و یا سفرش چند روز طول بکشد گاهی سوار یک مینی بوس محلی شده و با کلی آدم دوست می شود، با موتور، پشت نیسان، ماشین های سواری شخصی، ماشین سنگین و حتی با ماشین های حمل لبنیات هم سفر کرده است.
یاسر راد چیزی که راجع به بجنورد در ذهنش بود این بود که یک دوست در سنندج به او گفته بود که وقتی وارد بجنورد می شوی ادب بچه های بجنورد را دوست خواهی داشت و در این دو روزی که در بجنورد بوده بارها شاهد این رفتار بوده است.
این جوان ایرانگرد ادامه می دهد: آدم اجتماعی است اما اتفاق افتاده حتی یک هفته با کسی صحبت نکرده است، می گوید وقتی وارد شهری می شود به دو نقطه حتما می رود، یکی کافی شاپ های مدرن امروزی و نقطه دیگر قهوه خانه های سنتی است. چون می خواهد با دو قشر امروزی و قدیمی جامعه ارتباط برقرار کند.
در مورد هزینه های سفرش می گوید: روز اول سفر هیچ کدام از این صنایعی را که هم اکنون با دست می بافد را بلد نبوده است هر چیزی داشته فروخته است و شروع به سفر کرده است، اما از اینترنت طریقه بافت یک سری گردنبد و دستبند را یاد گرفته است که از فروش آن ها هزینه های سفرش را تامین می کند.
می گوید گردن بندهایی را که می بافد بافتش شبیه یک عنکبوت است که از فرهنگ سرخپوستی گرفته شده است.مدت ماندنش در هر شهر هم به این بستگی دارد که چقدر حالش در آن شهر خوب باشد و فروشش هم خوب باشد تا هزینه خورد و خوراکش را تامین کند.
پارسا راد ادامه می دهد: سفرش را به فاصله های کوتاه تقسیم می کند و مسیرهایی را انتخاب می کند که وسیله نقلیه در آن مسیرها زیاد تردد کند و آدرس ها را بیشتر از مردم می پرسد و مقصد را بر روی تکه کارتنی می نویسد و با لبخند کنار جاده می ایستد تا اینکه یکی از راننده ها حاضر شود او را هم سفر خودش بکند.
برای زمستان تصمیم دارد به جنوب کشور، سیستان و بلوچستان، اهواز ، خرمشهر، جنوب استان فارس سفر کند چون معتقد است بهترین زمان برای مسافرت و دیدن شهرهای با آب و هوای گرم، زمستان است.شب ها درطبیعت و پارک هایی که اجازه خوابیدن می دهند، خوابیده است و یا در گروه های تلگرامی که مربوط به سفرهستند با افراد بومی ارتباط می گیرد و از مکان هایی که به او می دهند استفاده می کند تا حمامی کرده باشد و وسایل برقی خودش را شارژ کند.
می گوید: متاسفانه بعضی از ماموران شهرداری های شهرهایی که به آن ها سفر می کند، گاهی وقت ها اجازه بساط به او نمی دهند برای همین می خواهد دیداری با شهردارها داشته باشد و به آن ها بگوید که کارش نه قاچاق است، نه جنس چینی تنها یک نوع صنایع دستی است که از فروش آن ها هزینه های خوراک سفرش تامین می شود.
در کوله پشتی که همیشه با خود همراه دارد، چادر، کیسه خواب، لباس گرم، ست ظروف آشپزی، دمپایی دارد و قسمت سنگین و اذیت کننده این کوله را ابزارهای کارش می داند.
سنندج و شیراز را بهترین شهرهایی عنوان می کند که تابحال سفر کرده است البته خاطره سه روز زندگی کردن با یک خانواده سمنانی را هم دوست دارد و می گوید بجنورد هم یکی از بهترین جاهایی بوده که به آن سفر کرده است.
می گوید: خانواده در جریان سفر او نبودند و وقتی متوجه شدند که یک ماه از شروع سفرش گذشته بود و بعد از اطلاع، این کار او را دیوانگی نامیده اند، حتی می گوید خواهرش با او قطع ارتباط کرده و برادرش هم گهگاهی از او می خواهد که برگردد اما با نهایت احترام و علاقه ای که به خانواده دارد از این سبک زندگی راضی است و می خواهد سفرش را ادامه دهد.
سفرش را شاید دو ، چهار، هشت و شایدم ده سال ادامه دهد و اگر روزی از این سبک زندگی خسته شد دیگر ادامه ندهد اما برنامه اش برای سفر این است که ابتدا مراکز استان، سپس شهرها و بعد به تمام روستاها سفر کند.
انتهای پیام/