یک استاد جامعه شناسی گفت: با توجه به اینکه زوجین جوان آینده اقتصادی، تحصیلی و شغلی خوبی را برای فرزندآوری خود تصور نمی کنند، بنابراین فرزندآوری و افزایش جمعیت در کشور تحت تاثیر دیدگاه ترس از آینده قرار گرفته است.
مهدی نوری، استاد جامعه شناسی در گفت و گو با خبرنگار عصر اترک اظهار کرد: به طور کلی از گذشته تاکنون در زمینه تعداد جمعیت دو دیدگاه وجود داشته است که عده ای مخالف و عده ای موافق افزایش جمعیت بوده اند.
به گفته نوری، مخالفان افزایش جمعیت عقیده داشتند که افزایش جمعیت موجب کاهش مواد غذایی، بروز مشکلات زیست محیطی و ... می شود و باید تعداد جمعیت کنترل شود، با این وجود، موافقان افزایش جمعیت نیز عقیده داشتند که امکانات طبیعی بر روی کره زمین آنقدر هست که افزایش جمعیت با مشکل مواجه نشود و می توان با مدیریت منابع و بدون مشکل سیاست افزایش جمعیت را دنبال کرد.
وی در ادامه با اشاره به کشور ایران، عنوان کرد: کشور ایران در دهه 60 سیاست افزایش جمعیت را در پیش گرفت که از دهه 70 به بعد نیز سیاست کاهش جمعیت در پیش گرفته شد که طی سال های اخیر با رشد منفی جمعیت روبرو شده ایم.
وی درباره علل کاهش جمعیت در کشور اظهار کرد: علاوه بر عدم اتخاذ سیاست های معتدلانه فرزندآوری با افق بلند مدت اقتصاد بحران زده، افزایش آمار طلاق و کاهش آمار ازدواج بر رشد منفی جمعیت از دهه 70 به بعد موثر بوده اند.
افزون بر این، نوری تصریح کرد: علل تشریح شده نیز موجب رشد نگاه های ناامیدانه و ترس از آینده در قشر جوانان و زوجین شده است که زوجین جوان چون آینده اقتصادی، تحصیلی و شغلی روشنی را برای فرزندآوری تصور نمی کنند بنابراین تمایلی به فرزندآوری نیز ندارند.
وی در پاسخ به این سوال که صنعتی شدن تا چه میزان بر رشد منفی جمعیت موثر است؟ عنوان کرد: صنعتی شدن جامعه بر روی فرزندآوری خانواده ها اثر خواهد گذاشت اما کشور ایران در مقایسه با کشورهای توسعه یافته آنقدر صنعتی نشده است که تحت تاثیر این عامل قرار گرد.
وی در بخشی دیگر از سخن خود با تصریح بر این مطلب که جامعه شناسی نسبت به موضوع جمعیت دیدگاه آینده نگرانه دارد و با افزایش و کاهش صرف جمعیتی مخالف است، گفت: دیدگاه جامعه شناسان به موضوع جمعیت، اتخاذ سیاست های معتدلانه و نرمال است.
این استاد جامعه شناسی افزود: جامعه شناسان بر داشتن جمعیت مولد، فعال و تولیدکننده عقیده دارند.
نوری تاکید کرد: مدیریت جمعیتی در هر کشور به برنامه ریزی های کلان با افق بلند مدت نیاز دارد.
انتهای پیام/