یوسف‌علی یوسف‌نژاد، در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «عصراترک» از اسفراین گفت: شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی یکی از مشهورترین شاعران ایران و نام‌آوران ادبیات جهان در قرن هفتم در شیراز به دنیا آمد.

وی افزود: سعدی در نظامیه بغداد تحصیل کرد، در آن دوران، نظامیه مرکز علم در جهان اسلام بود؛ نظامیه بغداد به امر خواجه نظام‌الملک تأسیس شد و عالمان بزرگی در آن پرورش یافتند، سعدی در کسب دانش و معرفت تلاشی بی‌وقفه داشت و از محضر استادان بزرگ زمانه بهره‌ها برد. طی سفرهایش تجارب زیادی اندوخت و تعالیم معنوی و مشاهداتش را در قالب شعر، قصه و حکایت در بوستان و گلستان ثبت کرد.

عضو هیأت علمی دانشگاه فنی مهندسی اسفراین گفت: سعدی بیشتر زندگی خود را در سفرهای دورودراز گذراند و در انتهای عمر در شیراز درگذشت و در همان شهر به خاک سپرده شد.

یوسف‌نژاد ادامه داد: اول اردیبهشت در تقویم ایران به نام یاد روز سعدی، خالق بوستان و گلستان نام‌گذاری شده که آرامگاهش زیارتگاه بسیاری از عاشقان است. 

 این استاد دانشگاه افزود: سعدی در کنار فردوسی، حافظ، خیام و مولوی از مفاخر شعر کلاسیک ایران است، شاعری که تا مدت‌ها بوستان و گلستانش، پایه‌های تعلیم زبان فارسی بود و امروزه که عظمت فکری‌اش بازشناخته شده، دررابطه‌با آثارش هر چه گفته شود، کم است وی در شرق و غرب عالم به‌عنوان یکی از بهترین شاعران از وی یاد می‌کنند.

وی از جایگاه علمی و فرهنگی بالای آثار سعدی اضافه کرد: گلستان به نثر بوستان در قالب مثنوی و دیوان غزلیات از مشهورترین آثار سعدی است. کارکرد سعدی در روزگار را می‌توان به دو جنبه ادبی و اجتماعی تقسیم کرد به لحاظ ادبی شعر سعدی در اوج ادب فارسی است و بی شک زبان شعری روان و محکم او سرمشقی برای شاعران جوان است که می‌تواند همچون کلاسی آموزشی عمل کند.

یوسف‌نژاد ادامه داد: به لحاظ جنبه اجتماعی نیز شعر سعدی در روزگار کارکرد فراوان دارد هرچند لازم است در ابتدا نظرات اجتماعی سعدی توسط صاحب‌نظران در بوته نقد گداخته شود سپس اگر با شرایط و مقتضیات جامعه امروز سازگار بود مورد استفاده قرار گیرد.

عضو هیأت‌علمی دانشگاه فنی مهندسی اسفراین اظهار کرد: دیوان سعدی می‌تواند کتاب بالینی شاعران جوان باشد، لطافت معنا، استحکام کلام، زبان شاعرانه محکم و واژگان برگزیده، در این دیوان موج می‌زند و نمودار کامل شعر عاشقانه زبان فارسی است

سروده‌های سعدی درباره عشق انسان به انسان نشانه تجربه عمیق و گسترده شاعر در عاشقی ا‌ست. این غزل‌ها در عالی‌ترین حدّ بیان عاشقانه و ماهرانه‌ترین تکنیک‌های غزل فارسی سروده شده‌اند که در پایان به یکی از این آثار زیبا و ارزشمند اشاره می‌کنیم:

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

نبود بر سر آتش می‌سرم که نجوشم

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد

دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی

که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

من رمیده‌دل آن به که در سماع نیایم

که گر به‌پای درآیم به در برند به دوشم

بیا به صلح من امروز در کنار من امشب

که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم

که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

به زخم‌خورده حکایت کنم ز دست جراحت

که تندرست، ملامت کند چو من بخروشم

مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن

سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

انتهای خبر/رضازاده