به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصراترک»، شهید سید احمد سیدی تا ۷ سالگی حرف نمی‌زد و راه هم نمی‌رفت بخاطر همین موضوع پدر و مادر نذر کرده بودند که به مردم طعام دهند که به لطف خدا هفت روز قبل از محرم، ناگهان هم صحبت کرد و هم راه رفت.

 گام‌های راسخ برداشت به طوری که بعدها فدای اسلام و انقلاب شد.

احمد تا کلاس پنجم درس خواند و بعد ترک تحصیل کرد. از همان کودکی در کارهای کشاورزی به پدر خود کمک می‌کرد و بعدها نیز همین شغل را ادامه داد.

شهید احمد سیدی علاقه خاصی به حضرت فاطمه (س) داشت و در هنگام دعا چنان خاضع و گریان بود که کمتر کسی به این حالت دست پیدا می‌کرد. 

نمازش را اول وقت اقامه می‌کرد و هرگز سخن دروغی از او شنیده نشده بود.

آرزوی که دردل می‌پروراند باز شدن راه کربلا و زیارت امام حسین (ع) بود. 

برای دفاع از میهن در سن ۱۹ سالگی تصمیم به جبهه رفتن گرفت.  

در دوران جنگ، احمد در تهران بود و تصمیم گرفته بود از همان جا به جبهه اعزام شود که اعزام هم شد اما در عملیات به باتلاق فرو رفته بود تنها یک دست و اسلحه‌اش بیرون مانده بود و از خدا خواسته بود که نجاتش دهد چون پدر و مادرش از آمدن او به جبهه هیچ اطلاعی نداشتند و به خواست خداوند نجات پیدا می‌کند. 

اما شبی در جبهه در درون سنگر خواب می‌بیند که خانم نقاب‌داری وارد سنگر می‌شود و به سید احمد می‌گوید همه رفته‌لند تنها شما مانده‌اید.

احمد می‌پرسد، خانم شما اینجا چکار می‌کنید؟ خانم نقاب‌دار در جواب می‌گوید من از بستگان مادر شما هستم و در همین حال غیب می‌شود. 

احمد از سنگر بیرون می‌آید و متوجه می‌شود که در محاصره دشمن قرار گرفته است و از خداوند می‌خواهند اسیر دشمن نشود و شروع به فرار می‌کند و به پشت خاکریز می‌رسد در حالیکه همرزمانش احتمال شهادت احمد را می‌دادند. البته او پنج مرتبه به مدت ۲۰ ماه در جبهه بوده است.

عاقبت این عاشق اهل بیت در بیست و پنجم بهمن‌ماه سال ۱۳۶۴ در عملیات والفجر ۸ در منطقه عملیاتی فاو به علت اصابت ترکش خمپاره به پشت و گردنش پس از انتقال به بیمارستان به فیض عظمای شهادت نائل آمد. 

بعد از شهادت سید احمد، برادر دیگر ایشان به نام سید رضا نیز به شهادت می‌رسد و در زادگاهش روستای توت تدفین می‌شود. 

انتهای خبر/