به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصراترک»،شهید حسین اسکندریان دوره ابتدائی را در همان روستا به پايان رساند و به دلیل نبودن مدرسه راهنمایی و وجود مشكلات از ادامه تحصيل باز ماند و پس از ترك تحصيل در كارهای كشاورزی و دامداری به خانواده كمك می‌کرد.

خير بودن و مشکل‌گشایی او در ميان مردم زبانزد شده بود. وقتي در روستا مسجدی را می‌خواستند بنا كنند او هم با تراكتور روز و شب در ساخت مسجد كمك كرد. 

پدر و مادرش را تا حد جان‌دوست داشت. نسبت به دوستان خود نيز تا جايی كه امكان داشت مهر و محبت می‌ورزید. عاشق امام خميني (ره) و انقلاب بود. 

شهید اسکندریان حاضر بود جانش را در راه اهداف و آرمان‌های انقلاب بدهد. او فردی باایمان و انقلابی بود و به افراد این‌چنین علاقه زيادی داشت.

بعد از پيروزی انقلاب و آغاز جنگ تحميلي حسین همچون ديگر دوستانش به عضويت بسيج در آمد و با اصرار زياد قبل از رسيدن به سن سربازی به‌صورت بسيجي عازم جبهه شد.

با رسيدن به سن سربازی، بدون هيچ مشكل و مانعی عاشقانه دوباره به‌سوی جبهه رهسپار شد. 

شهید اسکندریان در يكی از پاتک‌های دشمن از آنجا که آر پی چی زن بود بعد از نابودکردن و منهدم كردن چندين تانك دشمن بر اثر اصابت تركش خمپاره به شهادت رسيد. 

سال ۱۳۶۲ پيكر پاكش بعد از تشيع در زادگاهش روستای نوده به خاك سپرده شد.

فراز از وصیت‌نامه شهيد

خدا را شكر می‌کنم كه اين فيض بزرگ و عظيم را در راه اسلام عزيز نصيب من کرد و توانستم اين عمر كوتاه را در اين راه باخته و جان‌برکف بر عليه متجاوزان جهانی به كشور عزيزمان بجنگم و جان خود را فدا كنم.

انتهای خبر/