به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصر اترک»، رقیه فیروزه، خبرنگار حوزه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «عصر اترک» در یادداشتی به مناسبت فرارسیدن شهادت امام هشتم نوشت: هشتمین اختر تابناک امامت، حضرت امام رضا (ع)، نه‌تنها یک پیشوای دینی که چهره‌ای از مهر و عنایت بی‌منت است که مرزهای زمان و مکان را درنوردیده و قلب میلیون‌ها انسان را در سراسر جهان به‌ویژه مردم ساکن در خطه خراسان شمالی و بزرگ، به خود گره‌زده است.

شهادت آن حضرت، نقطه عطفی از ایثار و بندگی بود؛ ایشان دارفانی را با جام زهر ترک گفتند تا درس «عصمت در عین مظلومیت» را به تاریخ بیاموزانند.

 اما آنچه نام ایشان را در این دیار به «بابا الرضا» تبدیل کرده، تنها تاریخ پرغصه ایشان نیست، بلکه تجلی زنده و حاضر کرامات و عنایات ایشان در زندگی روزمره مردم است.

از دشت‌های سبزوار و قصبه‌های کهن نیشابور تا کوهپایه‌های سرسبز بجنورد و شیروان، کمتر خانه‌ای است که خاطره‌ای از یک شفای عجیب، گشایش در امور زندگی یا نجات از یک حادثه طبیعی را به برکت توسل به این امام همام نداشته باشد.

 مردم خراسان شمالی، با هر دین و مذهبی، از دیرباز به کرامات «بابا الرضا» ایمان داشته‌اند. کشاورزان برای بارش باران رحمت، چوپانان برای حفظ گله‌هایشان از گزند درندگان و مسافران برای ایمنی در جاده‌های پرپیچ‌وخم کوهستانی، به او متوسل می‌شوند و دست نیاز به‌سوی آستانش دراز می‌کنند.

پیاده‌روی به سمت حرم مطهر امام رضا (ع)، سنتی دیرینه و تجلی‌گاه عمیق‌ترین ارادت‌هاست. این سفر روحانی که از شهرها و حتی استان‌های دور آغاز می‌شود، تنها یک حرکت فیزیکی نیست، بلکه پالایشی تدریجی برای روح و جان زائر است. بسیاری از مردم خراسان شمالی، این سفر را نه با اتوبوس و ماشین که با پای پیاده و گاه حتی پابرهنه آغاز می‌کنند تا در هر قدم، بخشی از وجود خود را به پیشگاه «بابا الرضا» تقدیم کنند.

 این مسیر پربرکت، خود صحنه‌ای از کرامات بی‌پایان است. زائرانی که از جاده‌های کوهستانی و گرمای سوزان می‌گویند، اما از خستگی نمی‌نالند. آنها از غریبه‌هایی می‌گویند که ناگهان سر راهشان سبز می‌شوند و با آب و غذا و کلامی نوازشگر، خستگی را از تنشان به در می‌کنند؛ گویی دستان نامرئی بابا الرضا، آنها را هدایت و حمایت می‌کند.

این مسیر، به دانشگاهی معنوی تبدیل می‌شود که در آن، منیت‌ها ذوب می‌شود و برادری و ایثار، درس اول و آخر است.

 برای مردم شمال خراسان، این پیاده‌روی اغلب کوتاه‌تر اما پرشورتر است. آنها در گروه‌های بزرگ خانوادگی یا محلی، با خواندن ذکر و صلوات، دشت‌ها و کوه‌های آشنای زادگاه خود را پشت سر می‌گذارند.

این حرکت دسته‌جمعی، تنها یک زیارت نیست، بلکه تایید مجدد ایمان و پیوندشان با آن نگهبان همیشه حاضر است. آنها معتقدند که امام رضا (ع) در هر قدم این راه در کنارشان قدم برمی‌دارد و رنج راه را به لذت وصال تبدیل می‌کند. این سفر پر مشقت، در واقع زیباترین و ملموس‌ترین شکل توسل و سپاس‌گزاری به عنایات بی‌شمار بابای مهربانشان است.

 این باور ریشه‌دار، بخشی از هویت فرهنگی و معنوی این منطقه شده است؛ گویی امام رضا (ع) نگهبانی مهربان است که همواره چتر حمایتش را بر سر این سرزمین و مردمان سخت‌کوشش گشوده است.

عنایات ایشان به مردم این دیار، تنها به معجزه و کرامت محدود نمی‌شود. وجود آرامش‌گاه ایشان در مشهد، مرکز خراسان بزرگ، باعث شده تا برای قرن‌ها، شمال خراسان به‌عنوان «حاشیه‌ای مقدس» و دروازه‌ای به‌سوی این بارگاه منور عمل کند. این موقعیت، رونق اقتصادی، فرهنگی و تبادلات معنوی بی‌شماری را برای مردم این منطقه به همراه آورده است. بازارهای محلی، صنایع‌دستی و حتی محصولات کشاورزی منطقه، همواره برکت خود را از این مجاورت می‌گیرند.

 در سالروز شهادت این بابای رئوف، اشک‌های شیعیان تنها برای غم هجران او نیست، بلکه برای شکرگزاری محبتی است که هرگز قطع نشده و نویدی است برای ادامه این راه پر مهر که تا ابد در قلب‌های مشتاقانش جاری خواهد بود.