به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصراترک» به نقل از راه دانا؛ در روزهایی که غرب بار دیگر به خیال خام خود سودای مهار قدرت ایران را در سر می‌پروراند، صحنه دیپلماسی جهانی شاهد یکی از صریح‌ترین و در عین حال بی‌پایه‌ترین اعترافات مقامات آمریکایی نسبت به برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران بود؛ اعترافاتی که بیش از آنکه ناشی از قدرت باشد، نماد بارز استیصال و هراس ایالات متحده از پیشرفت علمی یک ملت مستقل است.

اظهارات «ویتکاف» مذاکره‌کننده ارشد دولت آمریکا مبنی بر اینکه «ایران حتی حق غنی‌ سازی یک درصدی هم ندارد»، بار دیگر ماهیت غیرقابل اعتماد و زورگویانه آمریکایی‌ها را برای افکار عمومی جهان آشکار ساخت. این سخنان نه یک موضع دیپلماتیک، که فرمانی از موضع ارباب خطاب به ملت‌های جهان بود؛ فرمانی که ایران اسلامی با پشتوانه قدرت علمی، ایمان ملی و تجربه‌ای بیش از چهل‌ سال، هرگز زیر بار آن نخواهد رفت.

رویکرد ضدحقوقی آمریکا نسبت به حق مسلم ایران در بهره‌مندی از چرخه صلح‌آمیز هسته‌ای، مسئله‌ای جدید نیست؛ اما آنچه امروز این مواضع را در نقطه اوج آشکار کرده، واقعیتی است که حتی کاخ سفید نیز دیگر نمی‌تواند آن را پنهان کند: «ایران در مسیر قدرت، توقف‌ناپذیر است.»

در این میان وزیرخارجه امریکا نیز اظهار داشت که ایران هرگز نباید سلاح هسته‌ای داشته باشد و ترجیح رئیس‌جمهور، چون او جنگ را دوست ندارد، این است که این هدف از طریق مذاکره صلح‌آمیز به دست آید.

این اظهارات وزیر خارجه آمریکا، که در امتداد سخنان ویتکاف تکرار شد، به‌وضوح نشان می‌دهد که واشنگتن در مواجهه با اراده ملت ایران نه برنامه دارد، نه امید؛ فقط هراس و تهدید. 

زمانی آمریکا از «توقف در ۲۰ درصد» سخن می‌گفت، امروز به «حتی یک درصد هم نه» رسیده است؛ این عقب‌نشینی‌های کلامی و بی‌منطق، به روشنی نشان می‌دهد که برنامه فشار حداکثری نه تنها شکست خورده، بلکه به بومرنگی تبدیل شده که به سوی خود آنها بازگشته است.

در واکنش به این گزافه‌گویی‌ها، عراقچی وزیر امور خارجه کشورمان، با صراحت اعلام کرد: «غنی‌سازی در ایران ادامه خواهد داشت و کسی نمی‌تواند ایران را از حق قانونی‌اش محروم کند». 

به گفته عراقچی برای اطمینان‌دادن در مورد اینکه سلاح هسته‌ای تولید نمی‌کنیم، آماده‌ایم اما درخواست‌های غیرواقعی به نتیجه نمی‌رسد

در این خصوص ابراهیم عزیزی، رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس، با بیان اینکه «اگر مسیر گفت‌وگو بر پایه نفی حقوق ملت باشد، ادامه آن اتلاف وقت است»، صریحاً اعلام کرد که وزارت خارجه باید در برابر این رویکرد بایستد؛ مجلس نیز با تمامی ظرفیت‌ نظارتی خود، این مسیر را رصد خواهد کرد.

رضایی، سخنگوی کمیسیون امنیت ملی مجلس نیز با زبان صریح‌تری گفت: «اگر مواضع ویتکاف، را موضع قطعی دولت آمریکا تلقی کنیم، ادامه مذاکرات بی‌معنی و بی‌فایده است.»

این سخنان بازتاب همان روحیه‌ای است که در میدان‌های نبرد دیروز با آمریکا در خلیج‌فارس و امروز در میزهای مذاکره دنبال می‌شود: مقاومت، عزت و پیروزی.

کنگره آمریکا؛ وحشت از علم ایرانی
همچنین در ادامه این نمایش خنده‌دار از سردرگمی آمریکا، این‌بار ۵۲ سناتور جمهوری‌خواه همراه با ۱۷۷ نماینده دیگر، در نامه‌ای مضحک مدعی شدند «ایران حتی در قالب سرمایه‌گذاری مشترک نیز نباید غنی‌سازی داشته باشد»!

این موضع‌گیری عجیب، بیانگر هراس واقعی آمریکا از نه بمب، بلکه از "توان علمی مستقل" ایران است؛ چراکه جمهوری اسلامی، برخلاف بسیاری از دولت‌های وابسته منطقه، ثابت کرده که می‌تواند بدون وابستگی، چرخه کامل فناوری هسته‌ای را در داخل مرزهای خود بومی‌سازی کند.

در میان این هیاهو، یک نکته روشن‌تر از همیشه است: غنی‌سازی، نه تنها خط قرمز نظام، بلکه سند هویت علمی و ملی ملت ایران است؛ همان‌طور که رهبر معظم انقلاب بارها تأکید کرده‌اند، سلاح هسته‌ای جایی در دکترین دفاعی جمهوری اسلامی ندارد؛ اما دانش هسته‌ای حق مسلم ماست و ملت ایران از این حق کوتاه نخواهد آمد.

تاریخ نشان داده هرجا که ایستاده‌ایم و مقاومت کرده‌ایم، پیروز شده‌ایم؛ و هرجا که عقب نشستیم، عقب‌نشینی‌های دیگر بر ما تحمیل شد. اکنون زمان آن رسیده که دستگاه دیپلماسی کشور، با تکیه بر پشتوانه مردم و توان داخلی، به آمریکا صریحاً اعلام کند: دوره باج‌خواهی تمام شده است. ایران، امروز همان ایرانی نیست که در لوزان و وین برای چند سانتریفیوژ چانه می‌زد. امروز، ایران در اوج اقتدار ایستاده و چیزی برای باج دادن ندارد.

در نهایت؛ پیام ملت ایران روشن است: مسیر گفت‌وگو اگر بر مبنای احترام متقابل باشد، درهایش باز است؛ اما اگر از زبان تهدید و تحقیر باشد، کوچک‌ترین جایگاهی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی نخواهد داشت؛ بازی آمریکا با واژه‌ها و فشارها دیگر جواب نمی‌دهد. آنچه اکنون در برابر آمریکا ایستاده، ملتی است که در برابر تحریم‌ها خم نشد، شهید داد، ایستاد و پیشرفت کرد.

و حال این‌بار، توپ در زمین آمریکاست؛ یا به واقعیت قدرت ایران تن می‌دهد، یا با شکست دیگری در کارنامه سیاسی خود مواجه می‌شود.

انتهای خبر/