به گزارش گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «عصر اترک»، زینب خلیلی، مدرس حوزه علمیه الزهرا شهرستان گرمه در یادداشتی با موضوع اتحاد ملی در جنگ ۱۲ روزه تحمیلی بر ایران نوشت: همبستگی ملی به معنای وفاق و اتحاد میان تمامی گروه‌های اجتماعی، قومی، مذهبی و فرهنگی است و این پدیده زمانی محقق می‌شود که تمامی شهروندان، فارغ از تفاوت‌های فردی، خود را بخشی از یک کل منسجم بدانند و برای تحقق اهداف مشترک تلاش کنند.

 در غیاب همبستگی ملی، توسعه پایدار با چالش‌های جدی روبه‌رو خواهد شد، زیرا شکاف‌های اجتماعی، نابرابری‌ها و بی‌اعتمادی، مسیر پیشرفت را مسدود می‌کنند.

برای تقویت همبستگی ملی راهکارهایی وجود دارد که به بخشی از آنها در ذیل اشاره شده است:

  ۱. عدالت اجتماعی و اقتصادی: توزیع عادلانه منابع و فرصت‌ها میان تمامی اقشار جامعه، از مهم‌ترین عوامل تقویت همبستگی است، زیرا زمانی که مردم احساس کنند نظام حکمرانی منصفانه عمل می‌کند، اعتمادشان به یکدیگر و به نهادهای ملی افزایش پیدا خواهد کرد.

  ۲. گفتگوی سازنده میان گروه‌های مختلف: ایجاد فضای امن برای بیان دیدگاه‌های متفاوت و حل اختلافات از طریق گفتگو، از تنش‌های قومی و مذهبی کم می‌کند و زمینه را برای همدلی فراهم می‌کند.

  ۳. توسعه آموزش‌های مشترک: نظام آموزشی باید بر ارزش‌های مشترک ملی تأکید کند و نسل‌های آینده را با مفاهیمی مانند احترام به تنوع، مسئولیت‌پذیری اجتماعی و مشارکت جمعی آشنا سازد.

  ۴. رسانه‌های مسئولیت‌پذیر: رسانه‌ها با پرهیز از تشدید اختلافات و انتشار اخبار تحریک‌آمیز، می‌توانند به‌جای تفرقه، همگرایی را ترویج دهند.

 ۵. نقش رهبران و نخبگان در تقویت همبستگی: رهبران سیاسی، مذهبی و فرهنگی نقش کلیدی در ایجاد یا تضعیف همبستگی ملی دارند که اگر این افراد به‌جای تأکید بر تفاوت‌ها، بر اشتراکات تمرکز کنند، جامعه به سمت وحدت حرکت خواهد کرد و نخبگان نیز با ارائه تحلیل‌های بی‌طرفانه و راه‌حل‌های عملی، می‌توانند به کاهش شکافه‌ای اجتماعی کمک کنند.

نکته قابل‌توجه اینکه همبستگی ملی، سرمایه اجتماعی برای آینده، همبستگی ملی یک انتخاب نیست، بلکه ضرورتی اجتناب‌ناپذیر برای دستیابی به توسعه پایدار است.

 بدون آن، هیچ برنامه‌های برای پیشرفت اقتصادی، ارتقای فرهنگی یا تحکیم دموکراسی به ثمر نخواهد نشست.

 تقویت این همبستگی نیازمند عزم جمعی، سیاست‌گذاری هوشمندانه و مشارکت فعال تمامی شهروندان است. تنها در این صورت است که می‌توان جامعه‌ای منسجم، مقاوم و پیشرو ساخت که در برابر چالش‌های داخلی و خارجی ایستادگی کند و مسیر رشد و تعالی را با گام‌های استوار طی کنند.

 همچنین طی جنگ ۱۲ روزه اخیر در کشور ایران، آزمونی سخت برای انسجام ملی رقم خورد، درگیری‌های کوتاه اما پرتنش در این جنگ که نه‌تنها امنیت منطقه را تحت‌تأثیر قرار داد، بلکه دشمن به دنبال ایجاد چالش در مسیر همبستگی اجتماعی ملت ایران بود؛ اما بااین‌حال، این رویداد درعین‌حال فرصتی استثنایی برای بازنگری در مفاهیم وحدت، تاب‌آوری جمعی و نقش همبستگی در بازسازی پس از بحران فراهم کرد

 در این دوره، نمونه‌های درخشان همکاری‌های فراقومی و فرامذهبی ظهور پیدا کردند و برخی جوامع محلی با وجود تفاوت‌ها، برای حمایت از یکدیگر در برابر تهدیدات خارجی متحد شدند.

 جنگ ۱۲ روزه درس‌های بزرگی برای تقویت انسجام اجتماعی به همراه داشت که یکی از موارد آن تاب‌آوری جمعی در بحران بوده است، چرا که جنگ ۱۲ روزه ثابت کرد که جامعه در مواجهه با تهدیدات خارجی، در صورت وجود اعتماد متقابل، می‌تواند سریع‌تر واکنش نشان دهد، همچنین تقویت نهادهای محلی برای مدیریت بحران، یکی از راه‌های حفظ این تاب‌آوری در آینده است.

 یکی دیگر از موارد که موردتوجه قرار گرفت تداوم فعالیت‌های اقتصادی در شرایط جنگی و تلاش برای خودکفایی بود که اهمیت زیادی پیدا کرد تا کشور از نظر اقتصادی دچار بحران نشود.

 در کنار تمام این اتحاد و انسجامی که وجود داشت نقش رهبری فرزانه و مدبر نقش تعیین‌کننده‌ای در مدیریت بحران‌ها و هدایت مردم به‌سوی پیروزی دارد.

 موضوع بعد یکه می‌تواند نقش مؤثری در شرایط بحران داشته باشد و در این جنگ ۱۲ روزه شاهد آن بودیم، اطلاع‌رسانی صحیح و به‌موقع در منابع خبری داخلی بوده که با انتقال دقیق و به‌موقع اخبار و اطلاعات به جامعه، اعتماد مردم را حفظ و امید به پیروزی را تقویت می‌کند.

 و موضوع قابل‌توجه بعدی آمادگی نظامی و تجهیزات نظامی بوده است که داشتن آمادگی کامل نیروهای مسلح در پاسخ به حملات دشمن به حدی قاطع بود که دشمن تن به آتش‌بس داد.