از روزهای ابتدایی کودکی خود و شرایط تحصیلی و زندگی‌تان برای ما بگویید؟

 معصومه کریمی در گفتگو با خبرنگار ما، گفت: من سال ۱۳۵۵ در روستای اسفید از توابع شهرستان بام و صفی‌آباد به دنیا آمدم و از بدو تولد نابینا هستم.

 وی افزود: در آن زمان امکانات آموزشی برای کودکان، به‌ویژه دختران، در روستای ما بسیار محدود بود و مدرسه‌ای وجود نداشت. خانواده‌ها معمولاً با تحصیل دختران موافق نبودند و بسیاری از دختران به‌جای مدرسه، در خانه به قالیبافی یا کمک به کشاورزی و دامداری خانواده مشغول بودند. من هم نتوانستم به مدرسه بروم و در طی سال‌ها هیچ سوادی در خواندن و نوشتن به دست نیاوردم.

 این قاری نابینای قرآن تصریح کرد: آموزش و پرورش و نهضت سوادآموزی کلاس‌هایی برای زنان روستایی برگزار کردند، ولی به دلیل نبود امکانات ویژه برای نابینایان مانند کتاب‌های بریل، من از شرکت در این کلاس‌ها محروم بودم.

  
 شرایط زندگی شما در حال حاضر چگونه است؟

 وی افزود: پس از فوت پدرم در سال ۱۳۵۹ و فوت مادرم در مهر ۱۳۹۶، تنها ماندم و در واقع بی‌سرپرست هستم. برادرانی دارم که در تهران و روستا زندگی می‌کنند، ولی من در خانه پدری‌مان در یک اتاق کوچک در طبقه بالا زندگی می‌کنم.

 کریمی ادامه داد: پله‌های خانه قدیمی و بزرگ هستند و رفت و آمد برایم بسیار سخت است، به‌ویژه در فصل زمستان.

 وی گفت: درآمدم محدود است و از طریق یارانه معیشتی ماهانه حدود چهارصد هزار تومان و حقوق بهزیستی تقریباً ۹۵۰ هزار تومان زندگی‌ام را اداره می‌کنم و به همین میزان قانع هستم.

  
 بزرگ‌ترین چالش‌هایی که در زندگی روزمره با آن روبرو هستید چیست؟

 کریمی در پاسخ گفت: بزرگ‌ترین چالش من در زندگی روزمره، انجام کارهای شخصی و مدیریت امورات زندگی به‌تنهایی است. هیچ‌کسی کنارم نیست که کمک کند یا همراهی کند. البته با توکل به خداوند، اهل‌بیت و انس با قرآن توانسته‌ام زندگی‌ام را شیرین کنم و آرامش پیدا کنم. هرچند سختی هست؛ اما شکرگزارم.

 چگونه علاقه شما به حفظ قرآن شکل گرفت و چه مسیری را برای حفظ طی کردید؟

 وی خاطرنشان کرد: علاقه من به قرآن از کودکی بود، مخصوصاً به دعا و قرائت قرآن که در جلسات قرآن و دعا در روستا برگزار می‌شدند.

 او اضافه کرد: متأسفانه نمی‌توانستم؛ مانند دیگران به جلسات بروم چون نمی‌توانستم بخوانم. آرزو داشتم سواد داشته باشم تا قرآن را بخوانم و بفهمم.

 این قاری قرآن گفت: در سال ۱۳۹۰، برادرزاده‌ام که در تهران زندگی می‌کند برایم یک دستگاه MP3 هدیه آورد و تشویقم کرد که حفظ قرآن را شروع کنم. ابتدا جزء سی قرآن را حفظ کردم و سپس از ابتدا قرآن را حفظ کردم. تشویق‌های برادرزاده‌ام باعث شد روحیه و اعتماد به نفسم افزایش یابد و در سن ۴۵ سالگی حفظ قرآن را شروع کردم.

  
 حفظ قرآن چه تأثیری بر زندگی شما داشته است؟

 کریمی با بیان اینکه حفظ قرآن برای من حکم شفای حقیقی را دارد، افزود: از وقتی حفظ قرآن را آغاز کردم، احساس امید و آرامش بیشتری دارم و از نظر معنوی بسیار قوی شده‌ام. دیگر نگران کم و کاستی‌های زندگی نیستم و به دنیا به چشم گذرا نگاه می‌کنم. هر روز که قرآن را تلاوت می‌کنم آرامش پیدا می‌کنم و این مسیر مرا به سمت هدایت سوق می‌دهد. همچنین از اهل‌بیت درخواست کمک می‌کنم که در مسیر حفظ قرآن ثابت‌قدم بمانم.

  
 ارتباط شما با ائمه اطهار چگونه شکل گرفته و چه تأثیری در زندگی شما داشته است؟

 وی اظهار کرد: وقتی قرآن را تلاوت می‌کنم، تلاوت را به ائمه اطهار هدیه می‌کنم و به خواهران قرآن‌آموز هم توصیه می‌کنم این کار را انجام دهند.

این حافظ قرآن افزود: سعی می‌کنم رفتار و گفتارم رضایت این امامان بزرگوار را جلب کند. از دید چشم محروم هستم، اما دل من به نور قرآن روشن است و همیشه شاهد کمک‌های خداوند به خودم هستم. شکر می‌کنم که خداوند این هدیه بزرگ را به من داده است که قابل‌مقایسه با هیچ‌چیز دیگر نیست. این موضوع باعث شده اشتیاقم نسبت به قرآن هر روز بیشتر شود و تصمیم دارم هر چه سریع‌تر حافظ کل قرآن شوم.

 آیا تاکنون در مسابقات یا محافل قرآنی شرکت کرده‌اید؟

 کریمی در پاسخ به این سؤال گفت: در شهرستان بام و صفی‌آباد تاکنون مسابقات ویژه نابینایان برگزار نشده و اگر هم برگزار شده باشد، من از آن بی‌اطلاع بوده‌ام. در سطح استان هم رفت و آمد برایم مشکل و هزینه‌بر است و کسی نیست که مرا همراهی کند.

 وی افزود: همچنین به‌خاطر شرم و خجالت از خواندن قرآن در جمع، حتی به خانواده‌ام هم نگفته‌ام چند جزء قرآن را حفظ کرده‌ام. اما به‌تدریج، با کمک فرمانده پایگاه بسیج خواهران، در جلسات قرآن شرکت کرده و به خواهران آموزش می‌دهم و شرمم کمتر شده است.

  
 چه توصیه‌ای برای هم‌نوعان نابینای خود و کسانی که می‌خواهند قرآن حفظ کنند دارید؟

 این بانوی قاری قرآن در پاسخ بیان کرد: به همگان می‌گویم که هیچ محدودیتی برای حفظ قرآن وجود ندارد. تفاوت اصلی بین من و جوانان امروزی این است که آنها امکانات بیشتری دارند؛ گوشی‌های لمسی و فضای مجازی که قبلاً نبود.

 وی اضافه کرد: هر کسی که ایمان داشته باشد و پشتکار نشان دهد، می‌تواند قرآن را حفظ کند. وقتی در این مسیر قرار می‌گیری، خداوند دستت را می‌گیرد و کارها به‌آسانی پیش می‌رود. همچنین توصیه می‌کنم حافظ قرآن همیشه مراقب رفتار و گفتارش باشد؛ چون حفظ قرآن مسئولیتی بزرگ است و حافظ قرآن باید الگوی دیگران باشد.

  
 آیا می‌توانید از مشکلاتی که در مسیر حفظ قرآن به‌خاطر نابینایی داشتید بگویید؟

 کریمی تأکید کرد: نبود امکانات آموزشی مناسب برای نابینایان مانند خط بریل، کتاب‌ها و وسایل صوتی، سخت‌ترین مشکل بود. در روستاهای دورافتاده، دسترسی به این امکانات بسیار کم بود و هنوز هم در برخی مناطق همین‌طور است.

 وی اظهار داشت: اداره بهزیستی در مواقعی به من کمک کرده؛ اما امکانات کافی نیست. برای مثال قلم قرآنی که برای حفظ استفاده می‌کنم خراب شد و پیگیری کردم که جایگزین کنند؛ ولی هزینه‌اش زیاد است و حمایت چندانی نشد. بااین‌حال تلاش کردم با امکانات موجود ادامه دهم و اکنون بیش از نصف قرآن را حفظ کرده‌ام و به حفظ ادامه می‌دهم.

 آیا از حمایت‌های خانواده و اطرافیان در مسیر حفظ قرآن برخوردار بودید؟

 وی بیان داشت: خانواده‌ام در ابتدا شرایط مناسبی برای تحصیل نداشتند؛ اما برادرزاده‌ام که در تهران زندگی می‌کند نقش بسیار مهمی در تشویق و حمایت من داشت. او دستگاه MP3 و قلم قرآنی تهیه کرد و همیشه مرا دلگرم می‌کرد. خانواده دیگر چندان همراه نبودند و من بیشتر به کمک‌های معنوی و توکل به خداوند تکیه کرده‌ام.

 سخن پایانی شما چیست؟

 کریمی گفت: از خداوند می‌خواهم که همه جوانان کشور ما نور قرآن را در دل‌هایشان حس کنند و همیشه در مسیر قرآن باشند. به همه هم‌نوعان نابینایم توصیه می‌کنم هیچ‌وقت ناامید نشوند و بدانند که ایمان و پشتکار می‌تواند هر مشکلی را حل کند. من تجربه خودم را به همه می‌گویم؛ اگر من توانستم، هر کسی می‌تواند. حفظ قرآن تنها برای افراد خاص نیست، بلکه برای همه است.