به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصراترک» به نقل از ایسنا، در سال‌هایی که فوتبال ایران به دنبال چهره‌ای تازه برای رهبری نسل آینده می‌گشت، نام «مهدی رضایی‌مجد» به‌سرعت بین استعدادهای ناب فوتبال کشور به گوش رسید. نوجوانی از دل کوچه‌های تهران، با بدنی آماده، ذهنی هوشیار و دلی پر از شور. ورزش را با کشتی آغاز کرد اما میدان اصلی‌اش جایی دیگر بود؛ چمن فوتبال، جایی که با توپ بازی نمی‌کرد، بلکه با آن می‌درخشید.

او مسیرش را از تیم‌های محلی آغاز کرد، پله‌پله بالا آمد و در نهایت به اردوهای تیم بزرگسالان پرسپولیس رسید، آن هم در دورانی که این تیم لبریز از ستاره بود. مهدی اما ستاره‌ای متفاوت بود؛ او دو دوره آقای گل جوانان باشگاه‌های تهران شد و ۱۵ گل ملی هم دارد.

در همان سال‌ها که خیلی‌ها در اندیشه سفر به اروپا و بستن قراردادهای درخشان بودند، رضایی‌مجد تصمیم گرفت راهی دیگر را برگزیند. او فوتبال را کنار گذاشت، به جبهه رفت و هم‌تیمی‌هایش را نیز با خود همراه کرد. در بحبوحه جنگ، زمانی که کشور نیاز به جوانانی فداکار داشت، مهدی بدون تردید پیراهن و شماره‌اش را با لباس رزم عوض کرد.

شاید یکی از تلخ‌ترین ولی غرورآمیزترین لحظات این روایت، روز دهم اسفند ۱۳۶۵ باشد؛ درست روز تولدش. در همان روزی که می‌توانست در جشن تولد ۲۴ سالگی‌اش، در کنار خانواده‌اش باشد، در شلمچه و در عملیات تکمیلی کربلای ۵ به شهادت رسید. ترکش دشمن او را از میدان جنگ برد اما نامش را در تاریخ ماندگار کرد.

رضایی‌مجد از آن دست ورزشکارانی بود که خط پایان را نه در دقیقه نود، که در میدان شهادت دید. او در زمین بازی مهاجم بود و در جبهه، مدافع حرم وطن. شهادتش، نه تنها فقدانی بزرگ برای فوتبال ایران، بلکه یادآور آن است که قهرمانی فقط با کفش و توپ معنا ندارد؛ گاهی باید کفش‌ها را درآورد و بی‌ادعا، جان را تقدیم وطن کرد.

امروز اگر جوانان این سرزمین در میدان‌های ورزشی فریاد افتخار سر می‌دهند، باید بدانند که این فریادها بر شانه‌ خون‌هایی ایستاده که بی‌توقع و بی‌ادعا، همه‌چیز را فدای ایران کردند. مهدی رضایی‌مجد، فقط یک فوتبالیست نبود؛ او درسی بود برای ما که قهرمان واقعی، آن کسی‌ است که در لحظه‌ انتخاب، راه سخت‌تر اما درست را برمی‌گزیند.

و امروز در روزگاری که ایران بار دیگر در برابر تجاوز ایستاده و جوانان این مرز و بوم با دل و جان از حریم وطن دفاع می‌کنند، یاد مهدی رضایی‌مجد و هزاران شهید ورزشکار، چراغ راه است. آنها به ما آموختند که «غیرت» تنها در زمین بازی نیست؛ گاهی باید از سکوی ورزش پایین آمد و در میدان سخت‌تر، ایستاد.

انتهای پیام