به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری «عصر اترک» محمدهادی حیدریان، استاد دانشگاه جاجرم در یادداشتی نوشت: ۲۵ اردیبهشت روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، بزرگ‏ترین حماسه‌سرای ایران و یکی از حماسه‌سرایان بزرگ جهان است.

فردوسی شاعر بزرگ حماسه‌سرای ایران است که اثری جاودانه در ادبیات ما خلق کرده است. در فرهنگ و ادب پارسی این شاعر گرانقدر جایگاه والا و تاثیرگذاری دارد تا جایی که در تقویم ملی ایران روزی را به نام این شاعر نام گذاری کرده‌اند.

فردوسی در طول دوران زندگی‌اش اثری خلق کرد که تاثیرگذاری آن در فرهنگ و تاریخ ادبیات ایران از هزاران کتاب فراتر است، شاهنامه فردوسی اثری منظوم با بیش از ۶۰ هزار بیت است، درونمایه شاهنامه بر اساس آزادخواهی و آزادگی مردم ایران است و به سه دوره اساطیری، پهلوانی و تاریخی تقسیم می‌شود.

شاهنامه فردوسی مجموعه داستانی بی‌نظیری از اساطیر ایرانی، حماسه‌های پهلوانی، روایات تاریخی و نیمه تاریخی، افسانه‌های حماسی، غنایی، روایی و... است که فردوسی آن‌ها را با هنرمندی بی‌همتایی، در چارچوب سرگذشت قوم ایرانی، از آغاز تا زمان ورود اسلام به ایران، به نظم کشیده شده است، داستان‌های شاهنامه نه تنها از نظر تنوع و شگردهای داستان‌نویسی در عرصه ادبیات فارسی بی‌مانند هستند؛ بلکه سرشار از آموزه‌های اخلاقی و انسان‌ سازند که می‌توان آن‌ها را زیر مجموعه ادبیات تعلیمی ‌به شمار آورد.

در ادبیات تمام ملل، آثار ارزشمندی وجود دارند که در آنها خوانندگان و مخاطبان را به فضایل دعوت می‌کنند و از رذایل اخلاقی باز می‌دارند. ادبیات فارسی ما هم در این زمینه غنی و پربار است؛ به گونه‌ای که موضوع بخشی از ادبیات فارسی ما که همان ادبیات تعلیمی است، فراخوان همه روح‌های بزرگ به سوی برجستگی‌های اخلاقی و انسانی است.

اما هنر سخنوری حکیم دانای توس و خداوندگار حماسی ایران این است که در کنار توصیف شاعرانۀ پهلوانان ایرانی و قهرمانان جاویدی همچون رستم، اسفندیار، سهراب، رودابه، گردآفرید، گشتاسپ، افراسیاب و... که گویی هزار سال در میان زیسته‌اند؛ خوانندگان و آیندگان را برای شناسایی خوبی‌ها و تحکیم و تقویت فضایل و بازداری از ناملایمت‌ها فرا می‌خواند.

وقتی به یکی از حکیمان بزرگ، حکیم ابوالقاسم فردوسی می‌نگریم و شاهنامه او را مرور می‌کنیم، در سراسر این اثر گران‌سنگ و در کنار موضوعات مهم حماسی، تاریخی، اسطوره‌ای و پهلوانی، مواردی چون ادب، عرفان و معنویت موج می‌زند. فردوسی اساس کار خود را بر سه اصل حکمت، معرفت و معنویت استوار کرده است.

او یک حکیم به تمام معناست و وقتی سخن از حکیم به میان می‌آید، ناخودآگاه ذهن ما به سوی حکیم ابوالقاسم فردوسی معطوف می‌شود.

نکته قابل ذکر در پایان اینکه آموزه‌های شاهنامه هنوز هم زنده و پویاست و برای انسان امروز هم درس­های زیادی دارد و می­‌تواند رهگشای او در جاده پرفراز و نشیب زندگی باشد و می‌شود با ترویج و گفتمان‌سازی مستمر آن در سطوح مختلف و آحاد جامعه کمک کرد تا نسل‌های آینده اهتمام جدی نسبت به این اسطوره‌های ملی خود داشته باشند.