فدراسیون تیراندازی درحالی که با تامین امکانات اولیه برای ملی پوشانش با مشکل مواجه است میزبانی بی فایده‌ای برای به نمایش گذاشتن نداشته های تجهیزاتی ورزشکاران خود به حریفان آسیایی داشت.
به گزارش خبرنگار مهر، ایران برای دومین بار میزبان رقابتهای تیراندازی سلاح های بادی قهرمانی آسیا بود. مسابقاتی که ۲۷۱ تیرانداز از ۱۵ کشور آسیایی را در تهران گرد هم آورد و چیزی نزدیک به ۸۰۰ میلیون تومان خرج برداشت!
نتیجه سومی ایران بود با نمایش ضعیف نمایندگان المپیکی و انصراف الهه احمدی پیش از آغاز مسابقات. احمدی شاید به خوبی می دانست که شرکت در رقابتی نابرابر با حریفان آسیایی در شرایطی که در تمرینات ساچمه و فشنگی نیست بی فایده است. او شاید بهتر از مسئولان فدراسیون درک کرده بود که میزبانی در چنین شرایطی هیچ توجیه منطقی ندارد.
مهدی هاشمی یکبار دیگر هم در ششمین دوره میزبان همین مسابقات بود اما حالا شرایط قدری متفاوت بود. در کنار وضعیت مالی بسیار ضعیف این بار هاشمی با چالشی دست و پنجه نرم می کرد که خود می دانست دیر یا زود بازنده بازی است. او تنها چند روز قبل از خداحافظی اجباری اش از فدراسیون میزبان یک رویداد آسیایی بود. گرچه هاشمی ظاهرا حتی با اعلام وزارت ورزش و جوانان هم از فدراسیون تیراندازی رفتنی نیست.
اگر منطقی باشیم میزبانی یک رقابت آسیایی آن هم در سلاح های بادی که تیراندازی ایران حرفی برای گفتن دارد به خودی خود اتفاقی خوب است اما در شرایطی که تیراندازان ایرانی ساچمه و فشنگی برای تمرین ندارند چرا باید صحنه ای برای نمایش نداشته هایمان در آسیا برپا کنیم؟ وقتی می شود همین هزینه را برای تامین تجهیزات ملی پوشان یا اعزام تیراندازان به رقابتها و اردوهای بین المللی صرف کرد چطور راضی به برگزاری مسابقه در این شرایط می شویم؟
این در حالی است که فدراسیون تیراندازی از بدهی های میلیاردی خود می گوید اما میزبانی نسبتا پرهزینه می گیرد. این میزبانی چه اثری برای رشد و توسعه ورزش تیراندازی خواهد داشت وقتی تیراندازان کشورمان شرایط یک تمرین ساده هم ندارند. انگار تیراندازی در کلاف سردرگم مدیریتی خود اولویتها را فراموش کرده است. هنوز یادمان نرفته لازلو سرمربی سابق تیم ملی که کلی هم از تیراندازی ایران طلب دارد چطور به اعتبار خود ملی پوشان را به اردوهای خارجی می برد و از تیم های رقیب فشنگ و ساچمه برای تیم ایران می گرفت!
به نظر می رسد هیچ نهاد و مسئولی در خصوص شرایط میزبانی فدراسیون های ورزشی نظارتی ندارد. فدراسیونی باید بتواند میزبانی بگیرد که حداقل در سطح قهرمانی دغدغه ای نداشته باشد. نه اینکه پس از یک میزبانی پرخرج با جیبی خالی و بدهی فراوان تنها دلش را با یک سومی آسیا در سلاح های بادی خوش کند!